Canımızı sıkan şeylerden mi bahsedelim? Mesela üst üste gelen aksilikler. Bilirsin; ikimiz de her şeyin planladığımız gibi gitmesini isteriz. Dünyamızda hayal kırıklığına yer yok. Bu yüzden en ufak terslikte, biz de ters yüz oluyoruz galiba. Kendimizi herkese kapatıyoruz, huysuzlanıyoruz; hatta belki birimiz ara sıra ağlıyor da olabilir, itiraf etmekten korkarcasına.
Benim kimseye tahammülüm kalmıyor, arkadaşlarımdan nefret edecek noktaya geliyorum; seninse saflıkları kaldırabilme gücün azalıyor. Telefon çağrılarını reddedip, bütün günü uyumaya adıyoruz. Bunlar ne kadar da bize özgü değil mi? Kendimizi yaralıyoruz.
Fakat çok zaman geçmeden, ışık biraz daha çoğalıyor, aydınlığa çıkar gibi oluyoruz. Görüyoruz ki yaralar hemen iyileşecek türden. Her günümüz iyi geçmiyor belki, ama biz o günün sonunda yine birbirimize ulaşmayı öğrenmişiz sonunda; bunu anlıyoruz. Gün bitiyor, uykuya dalarken aklımda tek bir düşünce oluyor:
- Elimdekilerden başka ne yapmalı, seni şaşırtabilmek için?
