Kırmızı.

Ne yapmalı?

Seni bu kadar çok severken, ve bu kadar kırmaya korkarken, bir şekilde sorun yaratabilmemi ne yapmalı?

Ben neden bambaşka bir insanım? Senin zihnindekinden farklıyım, bu beni delirtiyor. Korkunç bir rüyanın parçaları mıyız? Elimi uzatıp tutamadığım bir hayal, bir illüzyon sanki. Kendimi anlatamamaktan, çaresizim. Haykırmak istiyorum halbuki, demek istiyorum ki 'benim içim dışım sen'. Seni düşünmeden geçen bir dakikam yok. Bazen bazı şeyleri yapmıyorum, bunlar düşüncesizlik gibi görünüyor, fakat aslında daha farklı bir açıdan düşünüp yapmadığım için seni üzüyorum. Geç kalıyorum, seni mutlu etmeye geç kalıyorum. Oysaki benim tek mutluluğum sensin, senin için de böyle olmasını çok istiyorum.

Bugün geç kalktım, dün gece erken yatmış olmama rağmen. Yataktan pek çıkmadım. Dün sabah yaptığım yarım yamalak kahvaltıyla duruyormuşum, başım dönmeye başlayınca anladım. Seni üzüyorsam, kendime milyonlarca kez daha fazla acı çektiriyorum. Bir yastık alıp yere uzanıyorum, yumuşacık yatakta rahat etmek istemiyorum. Sonra bir yastık daha alıyorum sarılmak için. Gözlerim yanıyor. Gözlerim yansın istemiyorum, gözlerimi kapatmak hiç istemiyorum. Bir an açayım ve karşımda sen ol istiyorum. Sadece bu.

Sana yaşattığım mutsuz sabahlar ve akşamlar için, keşke kendimi affedebilsem.